کد مطلب:31915 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اعتقادات

وقتي كه خدا در آن دنيا از مردم پرسش و پاسخ مي كند چگونه آدم را به ياد آن زمان كه كار بد كرده بود مي اندازد؟

اجمالاً پاسخ جنابعالي اين است كه اين يادآوري بصورتي تكويني با مجسم ساختن اعمال انسان براي او حاصل مي شود چنانكه معروف است الجزا نفس العملپاداش و مجازات آخرت، تجسم يافتن عمل است. نعيم و عذاب آن جا، همين اعمال نيك و بد است كه وقتي پرده كنار رود، تجسم و تمثل پيدا ميكند. تلاوت قرآن صورتي زيبا پيدا ميكند و در كنار انسان قرار ميگيرد. غيبت و رنجانيدن مردم به صورت خورش سگان جهنم در ميآيد به عبارت ديگر اعمال ما صورتي، مُلكي دارد كه فاني و موقت است و آن همان است كه در اين جهان، به صورت سخن يا عملي ديگر ظاهر ميشود و صورت و وجههاي ملكوتي دارد كه پس از صدور از ما، هرگز فاني نميشود و از توابع و لوازم و فرزندان جدا ناشدني ماست. اعمال ما از وجهه ملكوتي و چهره غيبي باقي است و روزي، ما به آن اعمال خواهيم رسيد و آنها را با همان وجهه و چهره مشاهده خواهيم كرد. اگر زيبا و لذتبخش است، نعيم ما خواهد بود و اگر زشت و كريه است، آتش و جحيم ما خواهد بود. در حديث است كه زني براي مسألهاي به حضور رسول اكرم(مشرف شد. وي كوتاه قد بود، پس از رفتنش عايشه كوتاه قدي وي را با دست خويش تقليد كرد. رسول اكرم ( به وي فرمود: خلال كن، عايشه گفت: مگر چيزي خوردم يا رسول اللَّه؟ حضرت فرمود: خلال كن عايشه خلال كرد و پاره گوشتي از دهانش افتاد.

در حقيقت حضرت با تصرف ملكوتي، واقعيت ملكوتي و اخروي غيبت را در همين جهان به عايشه ارائه دادند. قرآن كريم درباره غيبت ميفرمايد: وَ لا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً، أَ يُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ (مسلمانان از يكديگر غيبت نكنند، آيا كسي دوست ميدارد كه گوشت برادر خويش را در وقتي كه مرده است، بخورد؟ نه، از اين كار تنفر داريد)(1). اما آياتي كه تصريح بر تجسم اعمال دارد آيات 6، 7 و 8 سوره زلزال ميباشد كه ميفرمايد: يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتاتاً لِيُرَوْا أَعْمالَهُمْ فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ در آن روز مردم به صورت گروههاي مختلف از قبرها خارج ميشوند تا اعمالشان به آنها نشان داده شود پس هر كس به اندازه سنگيني ذرهاي كار خير انجام داده آن را ميبيند و هر كس به اندازه ذرهاي كار بد كرده آن را ميبيند.

براي آگاهي بيشتر ر. ك: 1- آيات بقره، 272- كهف، 49- آل عمران، 30 و 180- زمر، 47 و 70- تكوير، 14- 12

2- پيام قرآن، ج 5 و 6، مكارم شيرازي

3- ولايت تكويني، حسن زاده آملي، 4- عدل الهي، شهيد مطهري، 5- معادشناسي، علامه طهراني، 6- معاد، استاد شجاعي

مولوي در اين زمينه ميگويد:

اي دريـــــــــده پــوستيــن يوسفـــــــــــان گرگ برخيزي از اين خواب گران

گشته گرگان يك به يك خوهاي تو ميدرانند از غضب اعضاي تو

زآنچه ميبافي همـــــه روزه بپـــــــــــوشزآنچه ميكاري همه ساله بنوش

گر زخاري خستهاي، خود گشتـــــــــهاي ور حرير و قز دري، خود رشتهاي

چون زدستت زخـــم بر مظلــــــوم رســـــــــت آن درختي گشت و زآن زقوم رست

اين سخنهاي چو مار و كژ دمـــــــــت مار و كژدم ميشود گيرد دمت

حشر پرحرص خس مردار خـــــــوارصورت خوكي بود روز شمار

زانيان را گنـــــده انــــــــدام نهــــــانخمرخواران را بود گنده دهان

كند مخفي كان به دلهــــا ميرســــــــيدگشت اندر حشر محسوس و پديد

بيشــــــهاي آمــــــد وجـــــود آدمــــــــيبر حذر شو زين وجود از آدمي

ظاهر و باطن اگــــــر باشــــــد يكــــــينيست كس را در نجات او شكي

در وجود ما هـــــــزاران گـــــــرگ و خــــوك صالح و ناصالح و خوب و خشوك

حكم، آن خـــــور است كان غالـــبتر اســـــت چونكه زر بيش از مس آمد آن زر است

سيرتــــــي كانــــدر وجـــودت غالــــب اسـت هم بر آن تصوير حشرت واجب است





پرسشگر گرامي ارزيابي اساتيد همكار طرح و ابسته به نظرات شماست، لطفاً برگه هاي نظرسنجي را با دقت تكميل وارسال نماييد.

























منابع و مآخذ:

1) بحار الانوار، چاپ كمپاني، ج 15، جزء 4، ص 188